Tarikh Kemaskini : 15.01.2022
Kebangkitan dan Kejatuhan Empayar Uthmaniyyah
Setiap kebangkitan mempunyai perjuangan, dan setiap kejatuhan mempunyai sebab yang sering disembunyikan oleh akibat peristiwa ini. Matahari Empayar Uthmaniyyah- Salah satu empayar terbesar dalam sejarah bangkit dan bersinar untuk masa yang lama, tetapi seperti mana-mana dinasti lain, kejatuhan adalah gelap dan berterusan.
. Empayar Uthmaniyyah telah diasaskan pada tahun 1299 dan berkembang daripada puak Turki di Anatolia. Uthmaniyyah menikmati permainan kuasa yang adil pada abad ke-15 dan ke-16 dan memerintah selama lebih 600 tahun. Ia dianggap sebagai salah satu dinasti yang paling lama bertahan dalam sejarah empayar yang memerintah. Kuasa Uthmaniyyah secara umumnya dilihat sebagai kuasa Islam. Ia dianggap sebagai ancaman oleh orang Eropah Barat. Pemerintahan Empayar Uthmaniyyah dianggap sebagai era kestabilan, keselamatan dan kemajuan serantau. Kejayaan dinasti ini adalah disebabkan oleh fakta bahawa mereka menyesuaikan diri dengan keadaan yang berubah, dan ini, secara keseluruhannya, membuka jalan kepada pembangunan budaya, sosial, agama, ekonomi, dan teknologi.
Sejarah Empayar Uthmaniyyah
Empayar Uthmaniyyah berkembang merangkumi pelbagai kawasan di Eropah masa kini. Ia menjangkau Turki, Mesir, Syria, Romania, Macedonia, Hungary, Israel, Jordan, Lubnan, bahagian Semenanjung Arab dan bahagian Afrika Utara semasa kemuncaknya . Jumlah kawasan Empayar meliputi kira-kira 7.6 juta batu persegi pada tahun 1595. Semasa ia runtuh sebahagian daripadanya menjadi Turki masa kini.
Asal usul Empayar Uthmaniyyah
Alam Uthmaniyyah sendiri muncul sebagai benang patah Empayar Turki Seljuk. Empayar Seljuk telah diserbu oleh pahlawan Turki di bawah Osman I pada abad ke-13 yang mengambil kesempatan daripada pencerobohan Mongol. Serangan Mongol telah melemahkan negeri Seljuk, dan keutuhan Islam berada dalam bahaya. Selepas kehancuran Empayar Seljuk, Turki Uthmaniyyah mendapat kuasa. Mereka menguasai negeri-negeri lain dalam Empayar Seljuk, dan secara beransur-ansur menjelang abad ke-14, semua pemerintahan Turki yang berbeza kebanyakannya diperintah oleh Turki Uthmaniyyah.
Kebangkitan Empayar Uthmaniyyah
Kebangkitan setiap dinasti lebih bersifat beransur-ansur daripada proses yang mendadak. Empayar Turki berhutang kejayaannya kepada kepimpinan cemerlang Osman I, Orhan, Murad I, dan Bayezid I kepada struktur berpusat, tadbir urus yang baik, wilayah yang sentiasa berkembang, kawalan laluan perdagangan, dan kekuatan ketenteraan yang tersusun tanpa rasa takut. Kawalan laluan perdagangan membuka pintu untuk kekayaan yang besar, yang memainkan peranan penting dalam kestabilan dan berlabuhnya peraturan.
Tempoh pengembangan yang hebat
Lebih jelas lagi, Empayar Uthmaniyyah mencapai kemuncaknya dengan penaklukan Constantinople-ibu kota Empayar Byzantine. Konstantinopel, yang dianggap tidak dapat ditakluki, telah berlutut oleh keturunan Osman. Penaklukan ini menjadi asas pengembangan lebih lanjut Empayar, termasuk lebih sepuluh negeri yang berbeza di Eropah dan Timur Tengah. Kesusasteraan mengenai Sejarah Empayar Uthmaniyyah mengisahkan era ini dipanggil tempoh pengembangan besar. Ramai sejarawan menyifatkan perluasan ini sebagai keadaan yang tidak teratur dan berkurangan di negeri-negeri yang diduduki dan kekuatan ketenteraan Uthmaniyyah yang maju dan teratur. Pengembangan diteruskan dengan kekalahan Mamluk di Mesir dan Syria. Algiers, Hungary, dan sebahagian daripada Greece juga berada di bawah Payung Turki Uthmaniyyah pada abad ke-15.
Terbukti daripada cebisan Sejarah Empayar Uthmaniyyah bahawa walaupun merupakan sebuah dinasti kedudukan hanya pemerintah tertinggi atau sultan adalah turun temurun semua yang lain malah golongan elit perlu mendapatkan jawatan mereka. Pada tahun 1520 pemerintahan berada di tangan Sulayman I. Semasa pemerintahannya Empayar Uthmaniyyah mendapat lebih kuasa dan sistem kehakiman yang ketat telah diiktiraf. Budaya tamadun ini mula berkembang.
Kemerosotan Empayar Uthmaniyyah
Kemangkatan Sultan Sulyman I menandakan permulaan era yang membawa kepada kemerosotan Dinasti Uthmaniyyah. Sebab kritikal penurunan itu muncul kerana kekalahan tentera berturut-turut - yang paling utama ialah kekalahan dalam pertempuran Lepanto. Peperangan Rusia-Turki membawa kepada kemerosotan kekuatan tentera. Selepas peperangan, Maharaja perlu menandatangani beberapa perjanjian, dan Empayar kehilangan banyak kemerdekaan ekonominya. Perang Crimean menimbulkan komplikasi lebih lanjut.
Sehingga abad ke-18, hab pusat Empayar telah menjadi lemah, dan pelbagai tindakan pemberontakan membawa kepada kehilangan wilayah yang berterusan. Dengan tipu daya politik di kesultanan, mengukuhkan kuasa Eropah, persaingan ekonomi apabila perdagangan baru dibangunkan, Empayar Turki mencapai tahap yang menyeluruh dan dirujuk sebagai "Orang Sakit Eropah". Ia dipanggil kerana ia telah kehilangan semua kehebatannya, tidak stabil dari segi ekonomi dan semakin bergantung kepada Eropah. Tamatnya perang dunia I menandakan berakhirnya Empayar Uthmaniyyah juga. Nasionalis Turki memansuhkan kesultanan yang menandatangani perjanjian Sevres.
Firman Akhir
Setiap kenaikan ada kejatuhan tetapi Uthmaniyyah memerintah selama 600 tahun dan memerlukan Perang Dunia untuk menamatkannya. Orang Turki Uthmaniyyah masih diingati kerana keberanian mereka, pembangunan dan kepelbagaian budaya, usaha inovatif, toleransi beragama dan keajaiban seni bina. Dasar dan prasarana politik yang dibangunkan oleh orang Turki yang lewat masih berfungsi walau bagaimanapun dalam bentuk yang diperbaiki atau diubah.